شب عاشورا و ابراز وفاداری یاران به امام‌حسین(ع)
شب عاشورا بود و کربلا غوغا. آن‌سو مردمی اردو زده بودند که بزرگ‌ترین و زشت‌ترین تصمیم را در دل می‌پروردند. چوب حراج به انسانیت زده بودند؛ دیو و ددی بودند به صورت انسان مصور؛و این‌سو حماسه‌سرایان شاهنامه‌ی شهادت.
امام‌حسین(ع) همراهان را رخصت رفتن داد؛ آنان که اهل بودند گفتند: تو را رها نمی‌کنیم؛ حزن تو، حزن ماست؛ مصیبت تو، مصیبت ماست. ای حسین(ع)، آن‌هنگام که با تواییم درنهایت قرب حق‌ایم:
«آن کس که تو را شناخت جان را چه کند؟ فرزند و عیال و خانمان را چه کند؟»
امام(ع) درپی ابراز وفاداری اصحاب این جمله را فرمود: بدانید که خداوند منزل و منزلت شریف را به بندگانی ارزانی می‌دارد که سختی‌ها و ناپسندی‌ها را تحمل کنند. من نیز، مانند اسلاف طاهرینم، در سایه تحمل مشقت‌ها به کرامت الهی نائل شده‌ام، شما هم به بخشی از این کرامت‌ها راه خواهید یافت. بدانید که شیرینی و تلخی دنیا خوابی بیش نیست و بیداری در آخرت است؛ سعادت و شقاوت در آنجا معنا می‌یابد.
